Osobowość unikająca – co warto o niej wiedzieć?

Zaburzenie osobowości unikającej to stan zdrowia psychicznego charakteryzujący się wszechobecnym wzorcem zahamowań społecznych i nadwrażliwością na negatywną ocenę. Osoby z tym zaburzeniem często doświadczają intensywnego lęku przed odrzuceniem, krytyką lub dezaprobatą, co prowadzi do znacznego upośledzenia w obszarach funkcjonowania społecznego, zawodowego i innych. Co warto wiedzieć o zaburzeniu osobowości unikającej?

W szpitalu cz. 2

adaptacja-do warunkow-szpitala

W poprzednim poście była mowa o pierwszym okresie pobytu pacjenta w szpitalu - adaptacji. Adaptacja kończy się w momencie postawienia diagnozy, czyli rozpoznania choroby.

Pacjent już będzie wiedział, co mu jest, więc będzie chciał się dowiedzieć:

  • jak długo będzie przebywał w szpitalu
  • jak groźna jest jego choroba
  • jakie są rokowania
Drugim etapem jest IDENTYFIKACJA, czyli zaadaptowanie się do warunków szpitala. Okres ten trwa od momentu postawienia diagnozy do momentu ustalenia daty wypisu chorego ze szpitala. Chory w tym okresie już wie, jakie będzie leczenie, jakie i kiedy czekają go zabiegi i badania. Zna rokowania i skutki swojej choroby.
Personel szpitala musi w tym okresie pozyskać chorego do współpracy - pacjent nie może być tylko biernym biorcą opieki, ale musi aktywnie uczestniczyć w procesie leczenia i pielęgnowania.
Trzeci etap - to READAPTACJA - czyli okres ponownego przystosowania się do warunków domowych.  Okres ten rozpoczyna się z chwila podania przez lekarza daty wypisu i trwa do momentu wyjścia chorego ze szpitala.
Okres ten ma na celu ponowne przystosowanie się do środowiska domowego, bardzo często w zmienionej już sytuacji.
Zadania opiekuna medycznego w okresie readaptacji:
  • przygotowanie do samopielęgnacji
  • zainteresowanie się środowiskiem domowym i przygotowanie je do przyjęcia chorego (informacje o diecie, trybie życia, ograniczeniach)
  • wskazanie grupy wsparcia