Gdzie rośnie? Wszędzie! W rowach, przy polnych drogach, na pastwiskach, na łąkach, w ogrodach, na trawnikach w mieście. Od morza do Tatr. Jest wdzięczną roślinką, niedużą (od 4 do 20 cm). Jej delikatne kwiatki pojawiają się wiosną i kwitną aż do jesieni. A w tym roku kwitła całą zimę, której tak naprawdę nie było... To takie małe słoneczka, a ich płatki rozchylają się wraz z wschodem słońca i zamykają o zmierzchu. Kolor mają najczęściej biały, ale są też różowe, aż do czerwieni (odmiany uprawne).
Stokrotki (łac.
bellis perennis) rosną nie tylko w Polsce, ale w prawie całej Europie, Afryce Północnej i zachodniej Azji.
Podobają się chyba wszystkim, ale nie każdy wie, że mają znaczenie nie tylko ozdobne! Są także roślinami jadalnymi, kosmetycznymi i leczniczymi! Mają taki lekko miętowy smak, a wykorzystuje się je w całości: kwiaty, liście i korzenie.
Co działa
To co ma dobroczynne działanie w stokrotkach to związki czynne takie jak: saponiny, związki garbnikowe, flawonoidy, antocyjany, śluz, kwasy organiczne (jabłkowy i winowy). W młodych listkach jeszcze mamy sporo witaminy C i soli mineralnych: potasu, wapnia, fosforu, magnezu i żelaza.
Jeśli chcemy nazbierać sobie trochę stokrotek robimy to w słoneczne przedpołudnie, kiedy jest sucho. I pamiętamy że nie zbieramy nigdy ziół do foliowych torebek. Najlepiej - do koszyka! Oczywiście wiadomo, że nie zbieramy na osiedlowych trawnikach, czy w innych miejscach uczęszczanych przez ludzi i ich czworonożnych pupili! Uzbierane kwiatki rozkładamy na papierze i suszymy w przewiewnym miejscu, ale w cieniu.
Dawniej
Stokrotka w średniowieczu była kwiatem poświęconym Matce Bożej i już wtedy doceniano jej lecznicze właściwości. Używano ją do leczenia ran i stłuczeń oraz przy chorobach płuc. Z oślim mlekiem miała wspomagać leczenie gruźlicy.
Wg św. Hildegardy z Bingen był lekiem na oczyszczenie krwi i rozjaśnienie umysłu.
W mitologii germańskiej była symbolem płodności.
Miała również symbolizować wiosnę.
Linneusz nadał łacińską nazwę rodzajową bellis, czyli piękna, ładna, a gatunkową perennis – trwała.
Jak działa
Na górne drogi oddechowe
Odwary z kwiatów stokrotki pobudzają wydzielanie śluzu oskrzelowego i działają wykrztuśnie.
Na wątrobę
Napary z kwiatów usprawniają usuwanie z organizmu szkodliwych produktów przemiany materii. Wspomagają też usuwanie kwasu moczowego z krwi, który jest wyjątkowo szkodliwy dla stawów.
Na trawienie
"Herbatka" ze stokrotek ma właściwości przeciwzapalne i ściągające, co czyni ją skuteczną w przypadku zapalenia jelit i biegunki.
Na nerki
Ma właściwości moczopędne i lekko przeciwzapalne.
Na skórę
Dobroczynny wpływ zawdzięczamy tu garbnikom i flawonoidom. Dlatego stokrotki przyczyniają się do leczenia schorzeń skórnych, stanów zapalnych, wyprysków, trądziku, przyśpieszają gojenie się ran. Przy ukąszeniu przez owada można w to miejsce przyłożyć świeżo roztarty listek.
Olejek z kwiatów rozjaśnia piegi i przebarwienia!
Na ból
likwiduje bóle w miejscu zranienia, a także łagodzi bóle po przecięciu nerwów.
Przy kontuzjach
likwiduje siniaki i obrzęki przy stłuczeniach, zwichnięciach. Powodują szybką ulgę ze względu na właściwości przeciwzapalne, ściągające, uszczelnia także ściany naczynek krwionośnych.
Dla seniorów
ponieważ działają przeciwmiażdżycowo, a także zwiększają łaknienie, co jest częstym problemem osób starszych
Herbatkę ze stokrotek robimy zalewając łyżkę kwiatów szklanką wrzącej wody. Trzymamy 10 - 20 minut pod przykryciem - potem można już pić. Najczęściej stokrotki spotykamy w mieszankach ziołowych.
Stokrotki można też jeść - dodać świeżych listków do sałatki, ozdobić jadalnymi kwiatkami. Kwiaty też się marynuje.
Doceńmy ten mały, a jakże wartościowy kwiatek!
