Osobowość unikająca – co warto o niej wiedzieć?

Zaburzenie osobowości unikającej to stan zdrowia psychicznego charakteryzujący się wszechobecnym wzorcem zahamowań społecznych i nadwrażliwością na negatywną ocenę. Osoby z tym zaburzeniem często doświadczają intensywnego lęku przed odrzuceniem, krytyką lub dezaprobatą, co prowadzi do znacznego upośledzenia w obszarach funkcjonowania społecznego, zawodowego i innych. Co warto wiedzieć o zaburzeniu osobowości unikającej?

Kryteria starzenia


Dzieciństwo, młodość, wiek dojrzały - i ostatni etap - starość.

WHO za początek starość uznaje 60 rok życia. Wyróżnia trzy zasadnicze etapy starości:
  •  60 - 70 rok życia - wiek podeszły, tzw. wczesna starość
  •  76 - 90 rok życia - wiek starczy, tzw. późna starość
  •  od 90 roku życia - wiek sędziwy, tzw. długowieczność
Oprócz wieku metrykalnego istnieją jeszcze inne kryteria starzenia się: wiek biologiczny, psychiczny i społeczny.

Wiek biologiczny określa ogólna sprawność człowieka, na którą wpływają np. tryb życia, choroby - obecne i przebyte, warunki życia i pracy oraz uwarunkowania genetyczne.

Wiek psychiczny określa się na podstawie funkcji intelektualnych, sprawności narządów zmysłów czy też zdolności adaptacyjnych człowieka. Starzenie się - to obniżenie sprawności wymienionych zdolności.

Wiek społeczny – mówi o społecznej sytuacji człowieka Rola społeczna z biegiem lat ulega zmianom np. rola rodzica przekształca się w rolę dziadka lub babci.

Kryteria te nie są jednak zbyt precyzyjne. Każdy człowiek starzeje się indywidualnie. Babcią czy dziadkiem można przecież zostać w stosunkowo młodym wieku. Fizycznie również można być sprawnym do późnego wieku, zwłaszcza, że poszczególne narządy nie starzeją się jednocześnie. Podobnie wiek psychiczny - mało kto "czuje się" na swój wiek.