Osobowość unikająca – co warto o niej wiedzieć?

Zaburzenie osobowości unikającej to stan zdrowia psychicznego charakteryzujący się wszechobecnym wzorcem zahamowań społecznych i nadwrażliwością na negatywną ocenę. Osoby z tym zaburzeniem często doświadczają intensywnego lęku przed odrzuceniem, krytyką lub dezaprobatą, co prowadzi do znacznego upośledzenia w obszarach funkcjonowania społecznego, zawodowego i innych. Co warto wiedzieć o zaburzeniu osobowości unikającej?

Dbamy o własny kręgosłup



Pracujesz jako opiekun medyczny? Czyli dźwigasz, podnosisz, przemieszczasz.... Początkowo wszystko jest w porządku, ale mija jakiś czas - może tygodnie, może lata - i praca zaczyna odbijać się na twoim zdrowiu. A przede wszystkim na kręgosłupie. Główne przyczyny urazów to używanie siły, powtarzalność czynności, przyjmowanie niewłaściwych pozycji.


Sama kiedyś popełniłam błąd podczas praktyk- pacjentka była nieduża i stosunkowo lekka, więc postanowiłam sama ją dźwignąć. Nie znając jeszcze właściwych metod - zrobiłam to nieprawidłowo, zgięta w pół - i w takiej pozycji już zostałam. Rozrywający ból, leczenie i rehabilitacja - ale skutki i tak odczuwam do dziś.

Jak więc radzić sobie z podnoszeniem i przemieszczaniem pacjentów, którzy - nawet najlżejsi - swoje przecież ważą?

Przede wszystkim:

należy ustalić właściwą technikę podnoszenia,

biorąc pod uwagę możliwości ruchowe pacjenta - należy też uwzględnić, że pacjent może stawiać opór i że ciężar jego ciała nie rozkłada się równomiernie (np. przy porażeniu jednostronnym)

Następnie:
  • prosić o pomoc drugiego opiekuna,
  • używać sprzętów pomocniczych:
    • sprzętu lekkiego, jak: ślizgi, prześcieradło, trapez zawieszony nad łóżkiem
    • sprzętu ciężkiego - podnośników
  • przyjmować prawidłową postawę, dzięki której unikniemy pochylania się czy rozciągania nad łóżkiem:
  • stawać blisko pacjenta
  • w lekkim rozkroku
  • na ugiętych kolanach, aby pracowały mięśnie nóg i bioder, a nie tylko tułowia i rąk
  • przenosić masę własnego ciała w kierunku wykonywania ruchu
  • mocno i dobrze chwycić pacjenta - całą dłonią, a nie tylko palcami (nigdy za ręce czy nogi, tylko w okolicy łopatek, miednicy, pasa)
  • pamiętać o obuwiu o dobrej przyczepności
  • zawsze dopasować wysokość łóżka do własnego wzrostu
  • prosić pacjenta o pomoc np. o patrzenie na własne stopy (co zwiększa napięcie mięśni brzucha)
  • przy przesadzaniu z łóżka na  wózek ważne jest odpowiednie ustawienie wózka-  blisko łóżka, zablokowanie kółek oraz usunięcie podstawki pod stopy, oparcia łokci
  • Do podnoszenia pacjenta, który upadł na podłogę zawsze potrzeba dwóch osób